தமரை மலரிதழ்….
பல்லவி
தாமரை மலரிதழ் போல் கண்களுடையவளே
மாமதுரை அரசாளும் தாயே மீனாக்ஷி
அனுபல்லவி
சோமசுந்தரரின் மனங்கவர் நாயகியே
நாமமாயிரம் கொண்ட கேசவன் சோதரி
சரணம்
பூமண்டலம் போற்றும் பர்வத குமாரி
மாமுனிவர் நரர்சுரர் வணங்கிடும் ஈச்வரி
தேமதுரத்தமிழால் உனைப்பாடித்துதித்தேன்
தாமதமின்றியே எனைக் காத்தருள்வாயே
சரவணபவா…..
பல்லவி
சரவண பவா எனக்கருள வா
தருணமிதுவே தாள் பணிந்தேன்
அனுபல்லவி
அரவணை துயில் கேசவன் மருகா
அரவணிந்தவன் மகனே குமாரா
சரணம்
சுரபதி மகள் கரம் பிடித்த வேலவா
குறமகள் வள்ளியை மணம் புரிந்த வா
பரமேச்வரி மகனே குருகுகனே வா
நரர் சுரர் பணியும் குருபரா நீ வா
உன் பாதங்கள் சிவந்ததின்முதல் காரணம் பாம்பின் மூச்சுக்காற்று (சிவன் கழுத்திலிருந்த)
காரணமாக அல்லது அகங்காரமாகப் பேசிய பிரம்மாவின் ஐந்தாவது தலையினை பரமன் கையினால்
கிள்ளி கபாலி என்று பெயர் பெற்றார் அந்தக் கபாலம் முட்டியதாலோ ? ஸ்ரீ வித்யா ஸ்வரூபிணியான உன் பாதம்
மாயையில் தத்தளிக்கும் மனிதருக்கு உன் பாதம் தவிர ஏது கதி என்று பொருள்.சிவனார் ஜோதியாக நின்ற போது பிரமனும் மாலும் அவரின்
அடியையும் முடியையும் காண விரைய வராக உருவத்தில் மண்ணைத் தோண்டி தேடிய மால் விருப்பம் நிறைவேறாது
திரும்பினார். பிரமன் முடியைக் கண்டதாக சொன்ன பொய்க்கு
தாழம்பூ பொய் சாட்சி சொல்ல சிவன் கொய்த 5 வது தலைதான் கபாலம். அதைக் கையிலேந்தியவர் கபாலி. அது பட்டுத்தான் உன் பாதம் சிவந்தது.எனவும் பொருள் கொள்ளலாம்.
என்கிறார் பட்டத்ரிகள்.... மேலும்,ஸெந்தர்ய லஹரியில்.....
தேவீயினுடைய கைகள் ஸ்வர்ணலதைகளைப் போல ஸௌந்தர்யத்துடனும் தாமரைக் கொடிகள் போல் மார்தவத்துடனும் விளங்கி வருகின்றன.பராசக்தியானவள் 4 கைகளையுடையஸௌந்தர்யத்தையும்,ப்ரும்மாவானவர் தன்னுடைய 4 முகங்களால் ஒரே காலத்தில் வர்ணிக்கிறார்.
இவ்விதம் ப்ரும்மாதேவீயினுடைய 4 கைகளை வர்ணிப்பதற்கு மேற்சொன்ன அடி முடி வரலாறுபடி பொய் சொன்ன முகத்தோடு சதுர்முகங்களையும் கிள்ளிவிடவேண்டும் என்று
பரமசிவன் யத்னம் செய்த காலத்தில் தேவீயானவள் ப்ரும்மாவிடம் கருணைபுரிந்து தன் 4 கைகளால் ப்ரும்மாவினுடைய 4 முகங்களுக்கும் அபயதானம் செய்து பரமசிவனால் கிள்ளமுடியாமல் ரட்ஷித்தாள்.அதற்காக ப்ரம்மாவானவர் எப்போதும் தேவீயைப் பார்த்து தாயே!உன்னுடைய 4 கைகளால் என்னுடைய 4 முகங்களுக்கும் அபயதானம் செய்து பரமசிவனுடைய நகத்தால் கிள்ளப்படாமலிருக்கும்படி ரட்ஷிக்கவேண்டும் என்ற ப்ரார்த்தனையுடன் தேவீயினுடைய கைகளின் ஸௌந்தர்யத்தை ப்ரும்மா வர்ணிக்கின்றார்....இதனால்,எந்தவிதமான சிவாபராதத்திலிருந்தும் தேவீயினுடைய க்ருபையால் மீண்டு கொள்ளலாம் என்று ஸ்ரீ ஆதிசங்கர பகவத்பாதாள் தேவியை வர்ணிக்கிறார்....
சாம்ப சதாசிவன்…….
பல்லவி
சாம்ப சதாசிவன் துணைவியே ஶ்ரீலலிதே
வித்யா ரூபிணி கேசவன் சோதரி
அனுபல்லவி
பாம்பின் மூச்சு பட்டுன் பாதம் சிவந்ததோ
பிரம காபலம் பட்டதினால் சிவந்ததோ
சரணம்
தன் தலையொன்றை சிவன் கொய்ததனால்
உன்னிடம் சரணடைந்த நான்முகன் சிரங்களை
நான்கு கரங்களால் அபயம் தந்தவுன்
கரங்களைக் கமலமலர்க் கொடியெனப் புகழ்ந்தான்
பொற்காசு…….
பல்லவி
பொற்காசு மாலையணிந்தவளே கற்பகமே
நற்கதி பெறவே உன் பதம் பணிந்தேன்
துரிதம்
அரனயனரியும் நந்தியும் கணங்களும்
சரவணன் கணபதி கரம் பணிந்தேத்தும்
தற்பரன் கபாலீசன் மனங்கவர் ஈச்வரியே
விற்பன்னர் போற்றும் கேசவன் சோதரியே
சரணம்
கற்பனைக் கெட்டாத மந்திரப் பொருளே
சொற்களால் வர்ணிக்க முடியாத பேரழகே
அற்புதமே அடியார் அனுதினம் வணங்கிடும்
பொற்பதமுடையவளே திருமயிலை நாயகியே
பூந்தார் குழல் வில் புருவம், தளிர்போல்
ஆந்தே கம்மிளிர் அணியார் இருவர்
சார்ந்தே விளங்கும் தனிமா முதலே!
தேர்ந்தே தொழுதேன் சிறியேற்(கு) அருளே!
பொழிப்புரை: மாலையை அணிந்த கூந்தலையும், வில் போன்ற புருவங்களையும், வில் போன்ற புருவங்களையும், இளந்தளிர் போன்ற உடலினையும் பெற்றிருக்கும் சித்தி, புத்தி என்ற தேவிமார் இருவரையும் பெற்று எழுந்தருளியிருக்கும் ஒப்பில்லாத முதல்வனே! உன்னைத் தொழுதேன். சிறியவனாகிய எனக்கும் அருள் செய்வாயாக.
வலம்புரி கணபதியே….
பல்லவி
வலம்புரி கணபதியே ஒப்பிலா முதல்வனே
நலம் தருவாயென வேண்டி உனையேதுதித்தேன்
அனுபல்லவி
மலைமகள் மைந்தனே கேசவன் மருகனே
நிலையிலா இவ்வுலகில் நிலைத்திருப்பவனே
சரணம்
மலர் மாலைகள் அணிந்த அழகிய கூந்தலுடன்
இளந்தளிர் மேனியும் வில் போன்ற புருவமும்
களையான முகமும் சேர்ந்து விளங்கும்
சித்தி புத்தியுடன் காட்சி அளித்திடும்
ஹே பர்வதபுத்ரீ! சிவன் உன் பாதக்கமலங்களை நமஸ்கரித்த போது அந்த பாதத்தில் உள்ள பத்து நகங்கள் பத்து சந்திரர்கள் போலவும் சிவன் தலையில் உள்ள மதியும் சேர்ந்த போது
பரமசிவனானவர் ஏகாதச ருத்ரனாக ஜ்வலித்தார். என்று ஆசிரியர் விளக்குகிறார்.... இதுபோலவே,
தேவியின் பாத நகங்களின் ஔி கீழே உள்ள தரையில் பரவி நிற்கிறதாம்....நாம் அவளது திருவடிகளில் விழுந்து வழிபடுகிறோமே,அப்படி நாம் வணங்கும்போது தரையைத்தொடும் நமது தலைகளில் குடியிருக்கும் அறியாமை என்ற இருட்டு அகன்று மறைகின்றதாம்....
நமது அறியாமையை அகற்றத் தேவீக்கு தனி முயற்சி ஏதும் தேவையில்லை...அவளது பாத நக ஔி பட்டதும் தானே அறியாமை அகன்றுவிடுகின்றதாம்.ஔியிருக்கும் இடத்தில் அதனை எதிர்த்து நிற்க இருளால் இயலாதல்லவா!!!!!
இது தானே இருளின் பலவீனம்.... என்பதை உணர்த்தும் ஸ்ரீ லலிதா ஸஹஸ்ரநாம ஸ்லோகம்....
*நகதீதி திஸஞ்சன்ன நமஜ்ஜன தமோகுணா |*
*பதத்வயப்ரபாஜால பராக்ருத ஸரோருஹா || 19*
மலையரசன் மகளே……
பல்லவி
மலையரசன் மகளே ஶ்ரீ லலிதாம்பிகையே
தலை வணங்கியுனைத் துதித்தேன் கேசவன் சோதரி
அனுபல்லவி
நிலவொளியெனத்திகழும் உன் பத நகங்களின்
ஒளியாலெம்மறியாமை எனுமிருளகன்றது
சரணம்
தலை வணங்கிய சிவன் சிரத்திலுன்
பளிச்சிட்ட அழகிய பத்து விரல் நகங்களும்
நிலவொளியாய்த் தெரிய அவரணிந்த நிலவுடனே
ஏகாதச ருத்திரராய் அவர் காட்சி தந்தார்
ஶ்ரீ ராமச்சந்திரனை……
பல்லவி
ஶ்ரீராமசந்திரனை தினமும் துதித்தேன்
சீதா லஷ்மண மாருதி பணிந்திடும்
அனுபல்லவி
பேரானந்தம் அளித்திடும் அழகன்
தீராத மூவாசைப் பிணி போக்கும் கேசவன்
சரணம்
பாரோர் நரர்சுரர் முனிவர்கள் வணங்கிடும்
கார்வண்ணன் எனக்காக்கும் கருணாமூர்த்தி
மாறாத புன்னகை முகமுடைய சந்திரன்
தாள் தொழுமடியார்க்கு நல்லருள் தருபவன்
சிவபெருமான் உன் காலடியில் விழுந்து வணங்கும் போது உன் பாதங்கள் பட்டதால் கங்கையின் நிறம் சிவக்கிறது அவர் தலை உன் காலில் படும் போது உனக்கு உண்டாகும் மகிழ்ச்சியினைப் பார்க்க சிவன் தலையை உயர்த்து கையில் கங்கையின் நீர்த்துளிகள் குங்குமம் கலந்த நீர் போலச் சிவந்து ரத்தம் போல ஜ்வலிக்கிறது .காலில் காயம் ஏற்பட்டு ரத்தம் வருகிறதோ என்ற கவலையால் அவர் உன்னை காணும்போது அவரது(பரமசிவனின்) அன்பும் வெளிப்படுகின்றது.
பவாநி த்வம் தாஸே மயி விதர த்ருஷ்டிம் ஸகருணாம்
இதி ஸ்தோதும் வாஞ்சந் கதயதி பவாநி த்வமிதி ய:
ததைவ த்வம் தஸ்மை திஸஸி நிஜ-ஸாயுஜ்ய-பதவீம்
முகுந்த-ப்ரஹ்மேந்த்ர-ஸ்புட-மகுட-நீராஜித-பதாம்
பவானி என்ற பெயருடையவளும் பரமசிவனின் பத்தினியுமான தேவியே! உன் அடிமையாகிய என்னை கருணையுடன் கூடிய உன் கடைக்கண்ணால் பார்ப்பாயாக என்று கேட்க நினைக்கும் ஒருவன், பவானி! நீ என்று சொல்லத் தொடங்கி, முடிக்கும் முன்பே, அவனுக்கு விஷ்ணு, பிரம்மா, இந்திரன் ஆகியோரின் கிரீடங்களால் மங்கள ஆரத்தி செய்யப்பெற்ற திருவடிகளையுடைய உனது மேலான ஸாயுஜ்ய பதவியையே அளித்து விடுகிறாய். மேலும் ஜகன்மாதா கருணையின் வைபவத்தை யாருமே வர்ணிக்கமுடியாது.தேவியினுடைய ஸந்நிதி சென்று,ரொம்பவும் மூடனான நாம் "தாயே நான் உன்னுடைய அடிமை என்னிடத்தில் நீ கருணா த்ருஷ்டியைச் செலுத்தி என்னை ரட்ஷிக்க வேண்டும்" என்று ஸ்தோத்ரம் செய்யவேண்டும் என்ற எண்ணத்துடன் இருக்கவேண்டும்.....
தேவி பவானி…..
பல்லவி
தேவி பவானி உன் திருவடி பணிந்தேன்
பூவிதழ் மலர்ந்து புன்னகை புரிந்திடும்
அனுபல்லவி
பாவியென் பழவினைப் பயன் தொலைய வேண்டியே
தேவர் முனிவர் பணி கேசவன் சோதரி
சரணம்
மாவிடைவாகனனுன் கழல் பணியும் போதுன்
சிவந்த கழல்கள் கங்கையின் சிரசில் பட்டு
செந்நிற உதிரமெனத் தோன்றுவதைக் கண்டு
சிவபெருமான் கவலையுற்றுக்கனிவுடனே பார்த்தார்
பவானி என்றழைத்துன் அடியாருனைப் பணியுமுன்னே
அயனரி இந்திரனணிந்த மகுடங்கள்
பணிந்த உன் பதமலர் தரிசனம் தந்தவர்க்கு
அருள் தரும் உன் கருணை அழகை என் சொல்வேன்
திருவும் கல்வியும் சீரும்சி றப்பும்உன்
திருவ டிப்புகழ் பாடுந்தி றமும்நல்
உருவும் சீலமும் ஊக்கமும் தழ்வுறா
உணர்வும் தந்தென துள்ளத்த மர்ந்தவா
குருவும் தெய்வமும் ஆகிஅன் பாளர்தம்
குறைத விர்க்கும்கு ணப்பெருங் குன்றமே
வெருவும் சிந்தைவி லகக்க ஜானனம்
விளங்கும் சித்தி விநாயக வள்ளலே.
சிந்தையின்கண் அஞ்சும் இயல்பு நீங்குமாறு யானை முகத்தோடு விளங்கும் சித்தி விநாயகனென்னும் வள்ளற் பெருமானே, செல்வமும் கல்வியும் சீரும் சிறப்பும் நின்னுடைய திருவடியே புகழ்ந்து பாடும் திறமையும், நல்ல உடம்பும் ஒழுக்கமும் உள்ளத்தில் ஊக்கமும் குற்றப்படாத உணர்வும் தந்து எளிய என் மனத்தின்கண் எழுந்தருளியவனே, நின்பால் அன்புடையார்க்கு உண்டாகும் குறைகளைப் போக்கியருளும் பெரிய குணக் குன்றமாகியவனே, எனக்கு அருள் புரிக. எ.று. இதனால், விநாயகப் பெருமான் அன்பர் சிந்தைக்கண் அமர்ந்து அச்ச வுணர்வு தோன்றாது கெடுமாறு அருளும் திறம் தெரிவித்தவாறாம்.
சித்தி விநாயகனே……
பல்லவி
சித்திவிநாயகனே ஆனை முகத்தோனே
வித்தகனே உந்தன் கழலடி சரணம்
அனுபல்லவி
மத்தள வயிற்றானே கேசவன் மருகனே
புத்தியிலுறைபவனே குருவே தெய்வமே
சரணம்
செல்வமும் கல்வியும் கீர்த்தியும் நல்வாழ்வும்
நோயற்ற உடலும் ஒழுக்கமும் தந்தெனது
உள்ளத்திலமர்ந்தவனே அனைத்துமறிந்தவனே
உனைப்போற்றிப் பாடும் ஆற்றல் தருவாயென
சீதாபதியே…
பல்லவி
சீதாபதியே ஶ்ரீ ராமசந்திரனே
பாதாரவிந்தம் பணிந்திடுமெனக்கருள்
அனுபல்லவி
மாதா கோசலையை மனம் மகிழச் செய்பவனே
கோதண்டராமனே கோடிவினை தீர்ப்பவனே
சரணம்
வேதாகம சாஸ்த்ர புராணங்கள் போற்றும்
ஆதவ குலத்தோனே மாதவனே கேசவனே
பூதலம் கொண்டாடும் அயோத்தி மன்னனே
பாதகம் புரிந்த அரக்கர் குலமழித்தவனே
சாதாரண மனிதப் பிறவியெடுத்தே
வேதனையிடர் துயர் பலவும் அனுபவித்து
சாதனைகள் பல புரிந்த சாகேதராமனே
சீதக்கடல் துயிலும் ஶ்ரீமன் நாராயணனே
காற்றின் புதல்வனே…..
பல்லவி
காற்றின் புதல்வனே வாயுகுமாரனே
காத்தருள்வாயெனையே ஶ்ரீ ராம தூதனே
அனுபல்லவி
ஏற்றமிகு கேசவனின் அருகிலெப்போதும்
வீற்றிருப்பவனே விநயம் மிகுந்தவனே
சரணம்
ஆற்றலுடன் கடல் கடந்து அன்னை ஜானகியை
தேற்றியவர் மனம் மகிழ கணையாழி தந்தவனே
தோற்றத்தில் எளியவனே போற்றுதற்குரியவனே
நாற்றிசையும் புகழ் விளங்கும் உனதடிபணிந்தேன்
40. குறை தீர
கவிஞன் புகலும் கவின்ஆர் தமிழ்உன்
செவிஏ றியூம்நீ திருகல் சரியோ?
புவிதான் புகழும் புழைக்கைய! கரம்
குவிவேன்: மகிழ்வேன்: குறைதீர்த்தருளே!
பொழிப்புரை:- கவிஞர்களால் புகழ்ந்து பேசப்படும் அழகிய தமிழ்ப் பாக்கள் உன் செவிகளில் விழுந்தும் நீ அருளாமல் இருப்பது சரியாகுமோ? உலகத்தார் புகழும் தும்பிக்கையை உடையவனே! என் இரண்டு கைகளையும் குவித்தேன்: அதனால் மகிழ்ந்தேன்: என் குறைகளைத் தீர்த்தருளுவாயாக!.
புவி போற்றும்……
பல்லவி
புவி போற்றும் அழகிய துதிக்கையுடையவனே
அவியுண்ணுமரர்கள் துதிக்கின்ற கரிமுகனே
அனுபல்லவி
தவம் செய்யும் முனிவர்களும் அடியாரும் பணிந்திடும்
நவசக்தி கணபதியே கேசவன் மருகனே
சரணம்
கவிஞன் நானுனைப் புகழ்ந்து பைந்தமிழால் பாடும்
கவியுந்தன் பெருத்த செவிகளில் விழுந்தும் நீ
செவி சாய்த்தென் குறைகளை கேளாதிருப்பதேன்
குவித்த கரங்களுடன் தாள் பணிந்தேனருள்வாயே
உம்பர் புகழும் உறுதிப் பொருளே!
தும்பிச் சிரனே! தொழுதேன்: தொழுதேன்:
நம்பும் எனைநீ நழுவ விடாமல்
அம்பொன் கரத்தாய் எனைஆண்(டு) அருளே!
பொழிப்புரை:- தேவர்களெல்லாம் புகழ்ந்து பேசும் உறுதிப் பொருளே! யானை வடிவானவனே! உன்னைத் தொழுதேன். உன்னையே நம்பும் என்னைக் கைவிட்டு விடாமல் உன் அழகிய பொற்கரத்தால் ஆண்டு கொண்டு அருளுவாய்!.
தும்பிமுக……
பல்லவி
தும்பிமுகப் பெருமானே உம்பர்கள் பணிவோனே
சம்புவின் தலைமகனே அம்புலி பிறையணிந்தவனே
அனுபல்லவி
கும்ப முனிக்கருள்செய்த குணநிதியே கணபதியே
அம்புய நாபன் கேசவன் மருகனே
சரணம்
செம்பொன் கரத்தோனே கணங்களின் தலைவனே
நம்புமடியார்க்கு பேரின்பம் அளிப்பவனே
வெம்பவக் கடலினைக் கடந்திட வேண்டியே
உன் பதம் பணிந்தேன் ஆண்டருள்வாயே.
அம்பிகையே…..
பல்லவி
அம்பிகையே உன்னை அனுதினம் பணிந்தேன்
உம்பர் முனிவர் தொழும் அன்னையே ஶ்ரீலலிதா
அனுபல்லவி
அம்புலி மண்டலத்தில் அமர்ந்திருப்பவளே
உம்பர்க்கமுதளித்த செம்பொற்கழலுடையவளே
சரணம்
சம்புவும் பிரமனும் கேசவனும் ருத்திரனும்
கால்களாய் விளங்கும் கட்டிலிலீசனுடன்
இன்பமாயமர்ந்திருக்கும் சிவகாமேச்வரியே
நம்பித் துதிப்பவர்க்கு இன்பமளிப்பவளே
செம்பொன் மாமேருவில் வீற்றிலுப்பவளே
அம்புலி பிறையணிந்தவளே ஶ்ரீபுரந்தனிலுறைபவளே
அமுதக்கடல் நடுவே அழகிய மணித்வீபத்தில்
சிந்தாமணியெனும் இல்லத்திலிருப்பவளே
ஸைவ புரத்ரயம் சரீரத்யம் வ்யாப்ய பஹிரந்தரவபாஸயந்தீ தேசகால - வஸ்த்வந்த்ரா - ஸங்கான் - மஹா த்ரிபுரஸூந்தரீ வை ப்ரத்யக் சிதி : || 4 ||. - பஹ்வ்ருசோபநிஷத்.
அவளே மூன்று புரங்களையும், மூன்று சரீரங்களையும் வியாபித்துக் கொண்டு உள்ளும், புறமும் ஒளியைப் பரப்பிக்கொண்டு, தேசம், காலம், வஸ்து ஆகியவைகளால் பற்றப்படாமல்
" மஹாத்ரிபுரஸுந்தரி " எனப் பிரசித்தி பெற்ற ஞானவடிவாயிருப்பவள்.
மகாதிரிபுரசுந்தரி….
பல்லவி
மகா திரிபுர சுந்தரி — ஶ்ரீ
மகாதேவியே கேசவன் சோதரி
அனுபல்லவி
தகாதவனோ நான் உன்னருளைப் பெறவே
முகாரவிந்தம் காண்பித்தருள்வாய்
சரணம்
மகா தேவனெனும் சிவனும் நான்முகனும்
மகா விஷ்ணுவெனும் மூவரும் நீயே
சுகானுபவத்துடன் முப்புரமெரித்தவளே
மகா மாயே அனைத்தையுமாள்பவளே
பரமசிவனுக்கும் அம்பாளுக்கும்
ஊடல் வரும் போது சிவன் மன்னிப்பு கேட்கும் விதமாக தேவியின் காலில் விழுவாராம் அப்போது அவர் தலையில் உள்ள கங்கையில் தேவியின் கால்பட்டு கங்கையின் மேல் தாமரை பூத்தது போன்று தோற்றமளிக்கிறது . மேலும்
அவரது ஜடாமுடியில் தேவியின்
கால் விரல்கள் படும் போது சின்ன தாமரை மொட்டுக்கள் போன்று விளங்குகிறது. சம்புவின் சந்த்ரகலையின் நிறமோ தேவியின் சிவந்த பாதங்களின் சோபையில்உதிக்கும் வெண்ணிலாவாக விளங்குகிறது என்று வர்ணனை செய்கிறார்....
தாக சாந்திக்கு மூகர் எதைத் தேடிக்கொண்டார்? ‘அம்மா காமாக்ஷி! பரமசிவ ஜாயே – மகா மங்களமான பேரன்பு வடிவான ஈசுவரனுடன் இரண்டறக் கலந்திருக்கும் தாயே! சம்ஸார தாபத்தில் கொதித்திருக்கிற நான் உன் மகா குளிர்ச்சியான திருவடி நிழலைத்தான் தேடுகிறேன் அம்மா” என்கிறார். ‘பதாம்போஜச் சாயாம்’ – ‘இணையடிக் கமலங்களின் நிழலை’ என்று நேர் அர்த்தம்.
பாத கமலமே….
பல்லவி
பாத கமலமே என்றும் எந்தன் துணை
மாதே ஶ்ரீ லலிதே கேசவன் சோதரி
அனுபல்லவி
வேதனை வெம்மை தரும் சம்சாரத் துயரகல
நாதனுடன் மகிழ்ந்திருக்கும் சீதமிகு உன்னிரு
சரணம்
ஊடல் வசப்பட்டு மன்னிப்புக் கோர வரும்
ஆடவல்லான் தலைமீதுன் திருப்பாதம் பட்டதுமே
மடவரல் தலை மீது கமல மலர் பூத்ததோ
சடையில் செம்பதவிரல்கள் நிலவொளியாய் ஜொலித்ததோ
மாதங்கி…..
பல்லவி
மாதங்கி நீயே மனங்கனிந்தருள்வாயே
வேதங்கள் போற்றும் மாதே மரகதமே ( ராஜ )
துரிதம்
பூதகணங்கள் நந்தி நான்முகன்
மோதகக்கையன் முத்துக்குமரன்
சுரபதி ரதிபதி சரச்வதியின் பதி
பசுபதி ஶ்ரீபதி அனைவரும் வணங்கிடு்ம்
அனுபல்லவி
கீத வாத்திய இன்னிசை ஒலிகளின் (சங் )
நாதமே நால்வகைக் கலைகளும் நீயே
சரணம்
நூதனமானவளே பாதி மதியணிந்தவளே
ஓதக் கடல் துயிலும் கேசவன் சோதரியே
நாதன் பரமசிவனிடம் கொண்ட நாயகியே
ஆதியே அந்தமே சோதி வடிவானவளே
கதம்ப வனந்தனில் வீற்றிருப்பவளே
இதந்தரும் சாமகானத்தை ரசிப்பவளே
மதனை எரித்தவரின் மனங்கவர் மங்கையே
மதங்கரின் மகளே உன் பதகமலம் பணிந்தேன்
அம்பிகையே
பல்லவி
அம்பிகையே உனது மலரடி பணிந்தேன்
நம்பித்துதிப்போர்க்கு இன்பமளிப்பவளே
அனுபல்லவி
வெம் கலி வாட்டிடும் புவியிலுன் பதமே
அம்புலியெனக் குளிர் தரும் நல் தருவே
சரணம்
சம்பு கபாலியின் மனங்கவர் கற்பகமே
அம்புயநாபன் கேசவன் சோதரியே
சும்ப நிசும்பரை மாய்த்தவளே மலைமகளே
உம்பர் முனிவர் பணி உமையே ஶ்ரீ லலிதா
சூர்யனின் ஔி இருளை அகற்றி விடுகிறது.ஆனால் ஞானம் இல்லாத உள்ளங்களின் இருளான அஞ்ஞானத்தை அகற்றுவது இல்லை ஆனால், தாயே உனது பாத கமலங்களோ மனதின் உள்ளே உள்ள இருளை அகற்றுவதோடல்லாமல் வெளியில் உள்ள இயற்கையான இருளையும் விரட்டுகிறது.உன்னுடைய பொற்கமலபாத ஸ்பரிசம் உள்ளேயுள்ள அறியாமையையும் அறவே அகற்றிவிட்டு ஸச்சிதானந்த ப்ரஹ்மஸ்வரூப சுகத்தை(எது மாறினாலும் தனது நிலைப்பாட்டை மாற்றாமல்,அதாவது அவமானத்தை பொருட்படுத்தாமல்,மௌனமாக எதிலும் எவ்விடத்திலும் த்ருப்த்தியுடனும் ஒரே மனதுடனும் எப்போதும் த்யானத்தில் இருக்கும் நிலை)
கொடுக்கிறது.
அப்யாஸாதி ஶயஜ்ஞாதா, ஷடத்வாதீத ரூபிணீ |
அவ்யாஜ கருணாமூர்திர க்ஞானத்வாந்த தீபிகா ‖ 181 ‖
அதாவது ஆழ்நிலைத்யானத்தால் அறியத்தக்கவளே,ஆறு வித உபாசனா மார்க்கங்களை கடந்த ரூபம் உள்ளவளே, காரணம் இன்றி தன் பக்தர்களுக்கு அருள்புரிபவளே,அஞ்ஞான இருட்டைபோக்கும் தீபம் போல் உள்ளவளே என்றுஅம்பிகையை புகழ்கிறது ஸ்ரீ லலிதா ஸஹஸ்ரநாமம்....ஆக நாமும் தேவீயின் பாதாரவிந்தங்களை சிக்கெனப் பிடித்துக் கொண்டால் நம் அஞ்ஞானத்தை போக்கி ஞானத்தை வழங்குவாள்...
காரணம் எதுவுமின்றி……
பல்லவி
காரணம் எதுவுமின்றி அடியார்க்கருள்பவளே
நாரணன் கேசவன் சோதரியே ஶ்ரீ லலிதே
அனுபல்லவி
ஆரணப் பொருளே அனைத்துக்கும் முதலே
ஆறுவித துதி நெறி கடந்த வடிவுடையவளே
சரணம்
பாரினில் உனையன்றி வேறு துணை எனக்கில்லை
சீரிய உனதிரு பதமலர் துதித்தேன்
சூரிய ஒளி இருளை அகற்றுவது போலென்
காரிருள் சூழ் மன இருளை அகற்றிடுவாயே
ஏகம் அநேகம்!!
நல்லதும் தீயதும் வாழ்வின் இருபுறம்
பூவும் தலையும் காசின் இருபுறம்
இருட்டும் வெளிச்சமும் ஒளியின் இருபக்கம்
அகமும் புறமும் மனதின் இருபக்கம்
உள்ளும் வெளியும் கதவினிருபக்கம்
கருமையும் வெண்மையும் காட்சியின் இருபுறம்
நஞ்சும் அமுதும் உணவின் இருபயன்
சிறிதும் பெரிதும் பொருளின் இருநிலை
வெற்றியும் தோல்வியும் மனத்தின் இருநிலை
இன்பமும் துன்பமும் உள்ளத்தின் இருநிலை
உள்ளதுமில்லாததும் மாயையின் திரிபு
