கார்முகில் வண்ணனை…..

'களங்கனி வண்ணா! கண்ணனே! என்தன்*  கார் முகிலே! என நினைந்திட்டு* 

உளம் கனிந்திருக்கும் அடியவர் தங்கள்*  உள்ளத்துள் ஊறிய தேனை*

தெளிந்த நான்மறையோர் நாங்கை நல் நடுவுள்*  செம்பொன்செய்கோயிலினுள்ளே* 

வளம் கொள் பேர் இன்பம் மன்னி நின்றானை*  வணங்கி நான் வாழ்ந்தொழிந்தேனே.

தெளிந்த நான்மறையோர் – ஒருஸமயத்தில் ஸர்வேச்வரன் ரக்ஷகனென்றிருப்பது, மற்றொரு ஸமயத்திலே மற்றொன்று ரக்ஷகமென்றிருப்பது, ஆக விப்படி மாறிமாறிக் கலங்கு கையின்றியே, எக்காலத்திலும் எவிவிடத்திலும் எவ்வவஸ்தையிலும் எம்பெருமானே ரக்ஷகன் என்னும் தெளிவுடையார் வாழுந்திருநாங்கூர் என்க. இப்படிப்பட்ட தெளிவுடையார்க்குக் காட்சி கொடுத்துக்கொண்டு நிற்கப்பெற்றோமே யென்னும் மகிழ்ச்சி வடிவிலே தோன்ற நின்றமயால் “வளங்கொள் போரின்பம் மன்னிநின்றானை” என்றார்.

                                         

                            கார்முகில் வண்ணனை…..

                                    பல்லவி

                  கார்முகில் வண்ணனைக் கண்ணனைக் கேசவனை

                  பார்புகழ் செம்பொன்னரங்கனைப்பணிந்தேன்

                                   அனுபல்லவி

                  மார்பில்  அல்லிமாமலராளைத் தாங்கும்

                  நான்மறைகள் போற்றும் திருநாங்கூர் தலத்தானை         

                                        சரணம்

                  நேர் நின்று துதித்திடுமடியார்களுள்ளத்தில்

                  ஊறுகின்றத் தித்திக்கும் தேனாய் விளங்கும்

                  பேறுடையானைக் களாப்பழ நிறத்தானை      

                  கூறுமடியார்கள்  பழவினை தீர்ப்பவனை